سوال و جواب ها با برچسب شارژ




در این مطلب از سایت بهارمسکن باید روشن کنیم که پاسخ این سؤال هم جنبه حقوقی دارد و هم یک بُعد توافقی بین مالک و مستأجر. بر اساس «قانون تملک آپارتمان‌ها» و عرف رایج، همه‌ی هزینه‌های شارژ ساختمان به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: هزینه‌های نگهداری و بهره‌برداری روزمره و هزینه‌های اساسی و عمرانی.

هزینه‌های نگهداری و روزمره شامل مواردی مثل نظافت مشاعات، قبوض مشترک (برق راهروها، آب عمومی)، نگهبانی، سرویس آسانسور، تعمیرات جزئی تاسیسات و فضای سبز هستند. بر اساس عرف اجاره‌داری در ایران، این بخش از شارژ معمولاً بر عهده‌ی مستأجر است، چون اوست که از خدمات ساختمان استفاده می‌کند.

هزینه‌های اساسی و عمرانی (یا به اصطلاح «هزینه‌های سرمایه‌ای») شامل بازسازی کلی نمای ساختمان، تعویض آسانسور، لوله‌کشی اصلی، سقف و… می‌شود. این موارد جنبه سرمایه‌گذاری بلندمدت دارند و ارزش ملک را بالا می‌برند، بنابراین طبق قانون، باید توسط مالک پرداخت شوند، نه مستأجر.

یک نکته‌ی مهم این است که اگر در قرارداد اجاره بند مشخصی درباره تقسیم هزینه‌ها نوشته شده باشد، همان متن قرارداد ملاک عمل قرار می‌گیرد. برای مثال، بعضی مالکان توافق می‌کنند که تمام شارژ، حتی هزینه‌های عمرانی، توسط مستأجر پرداخت شود (البته این باید به صورت مکتوب و با توافق طرفین باشد تا بعداً ایجاد اختلاف نکند).

در عمل، بهترین روش برای اجتناب از تنش و سوءتفاهم این است که:

قبل از امضای قرارداد اجاره، جزئیات دقیق هزینه‌های شارژ و سهم هر طرف مشخص و مکتوب شود.
مدیر ساختمان صورتحساب شارژ را به صورت شفاف و تفکیک‌شده (هزینه جاری – هزینه عمرانی) به مالک و مستأجر اعلام کند.
در صورت بروز هزینه‌های پیش‌بینی‌نشده، هر دو طرف با گفت‌وگو و توافق عمل کنند تا مشکلات به مراجع قضایی نکشد.
بنابراین خلاصه ماجرا این است که هزینه‌های استفاده روزمره از ساختمان معمولاً با مستأجر، و هزینه‌های اساسی و عمرانی با مالک است، مگر اینکه در قرارداد به شکل دیگری توافق شده باشد. این شفافیت هم به حفظ آرامش ساکنان کمک می‌کند و هم جلوی شکایت و اختلاف را می‌گیرد.
منبع: baharmaskan.com

در این مطلب از سایت بهارمسکن باید روشن کنیم که پاسخ این سؤال هم جنبه حقوقی دارد و هم یک بُعد توافقی بین مالک و مستأجر. بر اساس «قانون تملک آپارتمان‌ها» و عرف رایج، همه‌ی هزینه‌های شارژ ساختمان به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: هزینه‌های نگهداری و بهره‌برداری روزمره و هزینه‌های اساسی و عمرانی.

هزینه‌های نگهداری و روزمره شامل مواردی مثل نظافت مشاعات، قبوض مشترک (برق راهروها، آب عمومی)، نگهبانی، سرویس آسانسور، تعمیرات جزئی تاسیسات و فضای سبز هستند. بر اساس عرف اجاره‌داری در ایران، این بخش از شارژ معمولاً بر عهده‌ی مستأجر است، چون اوست که از خدمات ساختمان استفاده می‌کند.

هزینه‌های اساسی و عمرانی (یا به اصطلاح «هزینه‌های سرمایه‌ای») شامل بازسازی کلی نمای ساختمان، تعویض آسانسور، لوله‌کشی اصلی، سقف و… می‌شود. این موارد جنبه سرمایه‌گذاری بلندمدت دارند و ارزش ملک را بالا می‌برند، بنابراین طبق قانون، باید توسط مالک پرداخت شوند، نه مستأجر.

یک نکته‌ی مهم این است که اگر در قرارداد اجاره بند مشخصی درباره تقسیم هزینه‌ها نوشته شده باشد، همان متن قرارداد ملاک عمل قرار می‌گیرد. برای مثال، بعضی مالکان توافق می‌کنند که تمام شارژ، حتی هزینه‌های عمرانی، توسط مستأجر پرداخت شود (البته این باید به صورت مکتوب و با توافق طرفین باشد تا بعداً ایجاد اختلاف نکند).

در عمل، بهترین روش برای اجتناب از تنش و سوءتفاهم این است که:

قبل از امضای قرارداد اجاره، جزئیات دقیق هزینه‌های شارژ و سهم هر طرف مشخص و مکتوب شود.
مدیر ساختمان صورتحساب شارژ را به صورت شفاف و تفکیک‌شده (هزینه جاری – هزینه عمرانی) به مالک و مستأجر اعلام کند.
در صورت بروز هزینه‌های پیش‌بینی‌نشده، هر دو طرف با گفت‌وگو و توافق عمل کنند تا مشکلات به مراجع قضایی نکشد.
بنابراین خلاصه ماجرا این است که هزینه‌های استفاده روزمره از ساختمان معمولاً با مستأجر، و هزینه‌های اساسی و عمرانی با مالک است، مگر اینکه در قرارداد به شکل دیگری توافق شده باشد. این شفافیت هم به حفظ آرامش ساکنان کمک می‌کند و هم جلوی شکایت و اختلاف را می‌گیرد.
منبع: baharmaskan.com


چند سوال تصادفی




پرسش سوال جدید :: تبلیغات در سوال و جواب :: گروه های سوال و جوابی

تمامی حقوق مادی و معنوی، متعلق به وب سایت سوال جواب (soja.ai) و تیم مدیریتی آن می باشد.

طراحی و اجرا : گروه مشاوران فناوری اطلاعات

پاسخ های موجود در سایت توسط کاربران سایت ثبت می شود،
سایت سوال و جواب هیچ مسئولیتی در قبال صحت و محتوی پاسخ ها ندارد، هرچند تا حد امکان نظارت بر محتوی آنها صورت می گیرد.