در کتاب خدمات متقابل اسلام و ایران، صفحه ی ۳۳، یک پاراگراف از فرانتس فانون هست که معنیش رو متوجه نمیشم. میشه اگه کسی میدونه برام توضیحش بده؟
«... سیاه ستایی در ادبیات سیاه (زنگیان) آنتی تز عاطفی - اگر منطقی نباشد - دشنامی است که انسانهای سفید پوست نثار انسانیت کرده اند. این سیاه ستایی یاغی علیه تحقیر سفید پوست در برخی از بخشها بهترین وسیله برانداختن منعها و دشنامهاست. چون روشنفکران گینه ای یا کنیایی قبل از هر چیز خود را مواجه با طرد تام و تحقیر همه جانبه قدرت مسلط دیده اند، واکنش ایشان تحسین خود و مداحی از خویش است، بجای تصدیق بی قید و شرط فرهنگ اروپایی، تصدیق بی قید و شرط فرهنگ آفریقایی به کرسی می نشیند. به طور کلی شعرای سیاه ستا اردوهای پیر و فرسوده را در برابر آفریقای جوان، عقل غم افزا را در برابر شعر، و منطق ستمگر را در برابر طبیعت پرجوش و خروش قرار می دهند. در یک سر خشونت است و تشریفات و شک گرایی و در سوی دیگر بی غل و غشی و شور وحدت و آزادی، زمین باروری و نعمت زایی اما عدم مسؤولیت هم نیز...» (6)