همزه در زبان فارسی معمولاً در سه موقعیت به کار می‌رود:

1. همزه وصل: این همزه در ابتدای کلمات قرار می‌گیرد و زمانی استفاده می‌شود که کلمه با حرف صدا دار شروع شود. به طور معمول در کلماتی مثل اسم، افعال و اضافات دیده می‌شود. برای مثال:

اِسم

اُستاد

اَمید

2. همزه ممدوده: زمانی که یک کلمه با حرف 'آ' شروع می‌شود، از همزه استفاده می‌کنیم. برای مثال:

آب

آهن

آیین

3. همزه قطع: همزه‌ای است که در وسط یا انتهای کلمه می‌آید و نقش جدا کردن دو حرف صدادار مجاور را دارد. مثال‌هایی از این نوع همزه عبارتند از:

مؤمن

مسئول

ناامید

در هجی کردن کلمات، همزه باید دقیقاً در جایگاه صحیح خود قرار گیرد تا تلفظ کلمه به درستی صورت پذیرد و معنای کلمه دستخوش تغییر نشود.

امیدوارم توضیحات بالا به شما کمک کرده باشد.

جویا

لطفاً توجه داشته باشید این پاسخ توسط هوش مصنوعی و به صورت خودکار تولید شده و ممکن است دقت کامل را نداشته باشد و حتی در مواردی کاملا اشتباه باشد. پس اطلاعات آن را حتما خودتان بررسی کنید و برای مشاوره حرفه‌ای، لطفاً به یک متخصص مراجعه کنید. ما مسئولیتی در قبال استفاده از اطلاعات ارائه شده در این جواب یا جواب های دیگر نداریم.

0
امتیاز

7 دی ماه 1402 ساعت: 01:08

شماره: 22701

29318
10024
90792

Guest

همزه پس از حرف ساکن یا فتحه‌دار و قبل از مصوت آ
اما اگر همزه ساکن یا فتحه‌دار باشد و پس از آن مصوت آ بیاید، آن را با علامت مد «آ» درج می‌کنیم؛ مانند: قرآن، مِرْآت، مَآخِذ.

همزه ضمه‌دار و همزه قبل از واو در وسط کلمه؛ مسؤول یا مسئول
در مورد همزه مضموم و همزه قبل از واو هم اختلاف وجود دارد. برخی بر طبق قاعده‌ای کلی در عربی، مسؤول و رؤوس را صحیح می‌دانند. اما برخی معتقدند که املای رایج و درست این کلمات در فارسی، مسئول و رئوس است.

همزه ساکن در وسط کلمه
زمانی که همزه در وسط کلمه ساکن است، برای این که بدانیم آن را روی چه پایه‌ای بنویسیم، به حرکت حرف قبل از آن نگاه می‌کنیم، و برای فتحه الف، برای کسره ی و برای ضمه واو را پایه همزه قرار می‌دهیم؛ مانند:

همزه ساکن ما قبل مفتوح: رأفت، مأمور؛
همزه ساکن ما قبل مکسور: ائتلاف؛
همزه ساکن ما قبل مضموم: سؤال، رؤیا.

همزه در کلمات وارد شده از زبان‌های بیگانه
در مورد کلمات غیرعربی و غیر فارسی، همیشه همزه میانی را بر پایه ی درج می‌کنیم؛ مانند: ژوئن، پنگوئن، زئوس، نئون، ژئوفیزیک.

همزه در انتهای کلمه (همزه پایانی)
همزه پایانی بعد از الف ممدوه؛ املاء یا املا
همزه بعد از الف ممدوده، در زبان فارسی حذف می‌شود. پس کلماتی مانند املاء، انشاء، اعضاء، استثناء به صورت املا، انشا، اعضا و استثنا نوشته می‌شوند.

نکته: هر گاه کلماتی که در بالا گفتیم، در نقش موصوف یا مضاف قرار گیرند، به جای کسره اضافه، به انتهای آن‌ها ی اضافه می‌شود و باز هم همزه حذف خواهد شد؛ مانند: املای درست، انشای بهروز، اعضای گروه، استثنای مهم.

0
امتیاز

16 دی ماه 1400 ساعت: 16:02

شماره: 15308

29318
10024
90792

Guest

کلماتی که ریشه فارسی دارند، گاهی با همزه نوشته می‌شوند که نادرست است. بنابراین در کلمات با ریشه فارسی، همیشه از ی به جا ئ استفاده کنید. مانند: پائیز، پائین، بوئیدن، روئیدن، می‌آئید که شیوه صحیح نگارش آن‌ها، پاییز، پایین، بوییدن و روییدن و می‌آیید است.
همزه در وسط کلمه
همزه اگر در وسط کلمه باشد، بر اساس حرکت خود یا حرف پیش و پس از خود، املای متفاوتی خواهد داشت:
همزه کسره‌دار و همزه قبل از ی در وسط کلمه
همزه‌ای که کسره دارد، روی پایه ی نوشته می‌شود؛ مانند: مسائل، مصائب، ارائه، قائل، تخطئه.

همزه کسره‌دار در برخی موارد نیز کلا تبدیل به ی می‌شود؛ مانند: دایره، فایده، جایزه، معایب، نایب، زایل.

این که آن را به صورت ئ یا ی بنویسید، بسته به این دارد که کدام رایج‌تر است و گاهی نیز سلیقه‌ای می‌شود. بهتر است به حالت گویشی آن رجوع کنید و ببینید کدام به گوش شما آشناتر است. اما مهم این است که اگر حالتی را برای یک کلمه انتخاب کردید، آن را در تمامی نوشتار خود مراعات کنید.

همین قاعده در مورد همزه ای که قبل از ی قرار دارد نیز صادق است. ممکن است به صورت ئ یا به صورت ی نوشته شوند. مانند: لئیم، رئیس، جبرئیل و اسرائیل که رییس، جبرییل و اسراییل نیز رایج هستند.

همزه فتحه‌دار در وسط کلمه؛ مسأله یا مسئله
همزه مفتوحی که قبل از آن الف باشد، همه آن را به صورت ئ می‌نویسند؛ مانند: قرائت، دنائت، برائت.
همزه مفتوحی که قبل از آن، حرفی با ضمه آمده باشد، بر پایه واو نوشته می‌شود؛ مانند: مؤدّب، مؤخّر، مؤلّف.
همزه مفتوحی که قبل از آن حرفی با فتحه آمده باشد، بر پایه الف نوشته می‌شود؛ مانند: متأخّر، مستأصل.
اما اگر حرف قبل از همزه مفتوح ساکن باشد چه؟ این مورد محل اختلاف است و اتفاق نظر در مورد آن وجود ندارد. بعضی همزه میانیِ مفتوحِ ما قبل ساکن را به صورت مسأله، نشأت و هیأت صحیح می‌دانند. اما برخی دیگر، از جلمه فرهنگستان زبان فارسی، مسئله، نشئت و هیئت را صحیح‌تر دانسته اند.

0
امتیاز

16 دی ماه 1400 ساعت: 15:54

شماره: 15307

جواب تو چیه؟

کاربر میهمان

حداکثر کاراکتر مجاز: 2000

ابزارهای ویرایشی:

به منظور نمایش شکیل تر کد های برنامه نویسی در متن پاسخ ها می توانید از این ابزار استفاده نمایید:
زبان کد:
متن کد: