جویا

آیا رئالیسم جادویی در ادبیات ایران نمونه‌هایی دارد؟

رئالیسم جادویی، که در ابتدا ریشه در ادبیات آمریکای لاتین داشته، سبکی از نوشتار است که در آن عناصر خیال‌آفرین یا فراواقع در متن داستان‌های به ظاهر واقع‌گرایانه گنجانده می‌شوند. با اینکه این سبک مشخصاً متعلق به هیچ ناحیه خاصی نیست، در ادبیات ایران نیز می‌توان نمونه‌هایی از آثاری را یافت که ویژگی‌های رئالیسم جادویی را دارا هستند.

صادق هدایت: در برخی از آثار صادق هدایت، مانند "بوف کور"، با داستانی پر از نمادها روبرو هستیم که بعضی جنبه‌های رئالیسم جادویی را نشان می‌دهند.

ابوتراب خسروی: نویسنده‌ای است که در آثارش از قصه‌ها و افسانه‌های ایرانی برای ایجاد داستان‌هایی با بعد فراواقعی بهره می‌برد.

رضا امیرخانی: در بعضی از کتاب‌های امیرخانی، مانند "من او"، شاهد آمیزشی از واقعیت با عناصر غیر واقعی یا افسانه‌ای هستیم.

به طور کلی، ادبیات ایران سرشار از داستان‌ها و افسانه‌هایی است که با فرم رئالیستی تلفیق شده‌اند و این ویژگی را می‌توان در برخی از آثار مدرن ایرانی نیز مشاهده کرد.

امیدوارم پاسخ من به شما کمک کرده باشد. جویا ، ربات باهوش سایت سوال و جواب.

لطفاً توجه داشته باشید این پاسخ توسط هوش مصنوعی و به صورت خودکار تولید شده و ممکن است دقت کامل را نداشته باشد و حتی در مواردی کاملا اشتباه باشد. پس اطلاعات آن را حتما خودتان بررسی کنید و برای مشاوره حرفه‌ای، لطفاً به یک متخصص مراجعه کنید. ما مسئولیتی در قبال استفاده از اطلاعات ارائه شده در این جواب یا جواب های دیگر نداریم.

0
امتیاز

16 فروردین ماه 1403 ساعت: 03:39

شماره: 56778

29368
10024
90891

Guest

بله اما نه به شکل کاملا علمی. رضابراهنی و شاید غلامحسین ساعدی به این سبک نزدیک شدهاند.

0
امتیاز

27 بهمن ماه 1391 ساعت: 14:58

شماره: 1912

248
175
2096

m_h_hajiyan

ساده ترين تعريف براي رئاليسم جادويي اين است كه در آن ساختار واقعي دگرگون شده و دنياي واقعي اما با علت و معلولي خاص خود آفريده مي شود و صد البته چنان كه قبلاً نيز ذكر شد اين نوع ادبي از دهه ي 1920 به عنوان يك اثر اكادميك باب شده اما پر واضح است كه در آثار گذشتگان نيز همين ژانر ادبي اما به صورت ناشناخته وجود داشته و پهنه وسيع ادب پارسي نيز از آن بي بهره نبوده كه شايد بسيار پربهره بوده و ما در آثار ما تقدم خود چون مثنوي مولانا،آثار عين القضات، شاهنامه و … نيز شاهد پرداخت اين نوع ادبي مي باشيم اما آنچه امروز در ادبيات ماست همان تعريف رئاليسم جادوئي ولي با عنوان و اسم ادبيات بومي و وهمي. سرآغاز آن در ايران دهه ي چهل و عصر مشروطه است به رغم اين شيفتگي روشنفكران عصر مشروطه در برابر تمدن غرب و نيز بر خلاف رويكردهاي جهان وطني دهه ي بيست در دهه چهل در واكنش به شبه مدرنيسم وارداتي غرب انديشه ي «بازگشت به خويشتن » در ميان روشنفكران اوج گرفت لذا جستجو در اعماق هويت شرقي- ايراني و به تبع آن بازگشت به سرچشمه هاي فرهنگ بومي و آئينيي وجه ي همت اغلب انديشمندان و قلم به دستان شد از رهگذر همين گرايش بود كه ادبيات اقليمي رشد و گسترش يافت. و برخي نويسندگان در رهگذر اين بازگشت به خويشتن براي نشان دادن آثار رواني – اجتماعي خشونت جامعه بر روح مردم خرده پا از مرزهاي تثبيت شده ي واقع گرايي در مي گذرد و به نوعي سور رئاليسم يا رئاليسم و هم آلود (رئاليسم جادويي ) مي رسد از فضاي داستانهاي آنها حوادث واقعي چنان غير عادي مي نمايند كه هراس انگيز مي شوند گويي نويسنده علت اين مشكلات را در ماوراء الطبيعه مي جويد. در ادبيات مرز و بوم ما از نهضت مشروطه به بعد بيشتر نويسندگان به نويسندگان رئاليست تبديل شدند و برخي آنها مانند غلامحسين ساعدي، رضا براهني، فيروز رواني پور شهر نوش پارسي پور و… بيشتر از سبك ادبيات اقليمي و بومي يا بهتر بگوئيم ادبيات از نوع رئاليسم جادويي پرداخته اند و آثاري بس گرانقدر بر جاي نهاده اند اين ژانر ادبي هنوز در ادبيات ماآنچنان كه شايد و بايد به صورت يك فن و هنر به آن پرداخته نشده است از اين روست كه براي پي بردن و فهم اين نوع مي بايست رومانهايي كه بدين سياق نگارش يافته اند را مطالعه نمود در ايران بيشتر داستانهاي را كه حالتي افسانه اي و خيالي و اغراق آميز دارند با رئاليسم جادويي نزديكي فراوان دارند داستانهايي كه درآن نويسندگان به گذشته ناآگاه و عنصر خيالي غريب و اسرار آميزو به انواع رويا ها و اغراق گويي ها و در يك كلام به شكلهايي از زندگي و رفتار پناه مي برند. نويسندگان معاصر اين نوع ادبي براي رسيدن به هدف و نتايج تمثيلي با كمك عوامل ذهني و حسي اغراق آميز فضايي مشكوك و ترسناك مي آفرينند تصاوير سهمناك از خلال ترس و آسيب هاي رواني آنها داستان را بر مبناي طرحي وچند شخصيت داستاني پايه ريزي كرده ولي نكات كليدي آن همان گذران روزهاي يكنواخت، بي پناهي، مبهم بودن آينده، جنون، مرگ و… را گويا مي شوند و اين چنين واقعيات را ملموس كرده و با صحنه هاي خاص آنرا وهمي و جادويي و خيالي مي كنند. شهر نوش پارسي پور در داستان طوبا و معناي شب با استفاده از رئاليسم جادويي از طريق پيگيري زني بنام طوبا –از نوجواني تا پيري- تحول فكري- روح زن ايراني را از مشروطه تا انقلاب از منظري عرفاني- اساطيري به نمايش مي گذارد. غلامحسين ساعدي با رمانهاي عزاداران بيل، ترس ولرز، گور و گهواره و … طي رئاليسمي جادويي آميخته با وهم دنيايي پر از فقر و جنون ووحشت و خرافات جوامع شهري روستايي را به تصوير مي كشد در اين مسير او روانكاوي را با جنبه ي اجتماعي- سياسي مي آميزد و بدين وسيله عوامل درون و برون آدمها را كالبد شكافي مي كند او در داستانهايش از تمامي عوامل ذهني و حسي كمك مي گيرد تا جنبه هراس انگيز و معنايي شوم وقايع عادي شده را در پرتو نوري سرد آشكار كند و بدين ترتيب واقعيات را واقعي تر از واقعي مجسم مي كند و اين چنين اوو ساير نويسندگان ايران زمين رئاليسم جادويي را در آثارشان منعكس مي نمايند. 1 - ادبيات معاصر نثر ص 94 2 -ادبيات معاصر نثر ص 82

0
امتیاز

9 آذر ماه 1388 ساعت: 10:15

شماره: 465

جواب تو چیه؟

کاربر میهمان

حداکثر کاراکتر مجاز: 2000

ابزارهای ویرایشی:

به منظور نمایش شکیل تر کد های برنامه نویسی در متن پاسخ ها می توانید از این ابزار استفاده نمایید:
زبان کد:
متن کد: